Elitni konjanici
Poljski husari (polj. husaria) predstavljali su glavni vid konjice poljske armije (i kasnije poljsko-litvanske armije) između 16. i 18. veka. Reč husar potiče od mađarske reči husar (huszár), koja je označavala bojnu četu od dvadeset vojnika, od kojih je jedan bio dužan biti konjanikom. Srpski ratnici u izbeglištvu prvi su uveli husarsko konjaništvo — laku konjicu naoružanu šupljim kopljem, štitom srpskog tipa i sabljom — u Mađarskoj krajem 15. veka, gde su se borili protiv Osmanlija pod komandom Matije Korvina, da bi nakon njegove smrti migrirali ka srednjoj i zapadnoj Evropi, postavljajući tako temelje buduće lake konjice širom Evrope.
Godine 1500. u knjigama poljske državne riznice pojavljuje se prvi put ime husar. U početku, husari su bili srpski plaćenici, koje su Poljaci nazivali Racowie, odnosno Rašani, što je tada bilo poljsko ime za Srbe. Prve husarske jedinice u Kraljevini Poljskoj formirao je Sejm (Poljska skupština) 1503, koji je unajmio tri puka mađarskih plaćenika. Ubrzo je počela regrutacija i među poljskim i litvanskim građanima. Kako su bili mnogo pokretljiviji od teško oklopljenih kopljanika koji su dotle bili angažovani, husari su se pokazali kao presudni u pobedama Kraljevine Poljske i Velikog vojvodstva Litvanije kod Orše (1514) i Obertina (1531). Poljski husari su bili vodeći, ako ne i elitni vid poljske konjice od 1570. do 1776, kada su njihove dužnosti i tradicije parlamentarnim dekretom prenete na ulane.
Većina husara je regrutovana iz redova bogatijeg poljskog plemstva ili polj. szlachta. Svaki starešina, polj. towarzysz husarski (doslovno značenje „husarski drug“) je organizovao sopstveni odred ili polj. poczet. Nekoliko odreda je činilo husarsku četu — polj. chorągiew husarska. Glavno oružje poljskih husara bilo je dugo koplje, konstrukcije zasnovane na prvobitnom šupljem srpskom koplju, načinjeno lepljenjem od dve uzdužne polovine od jelovog drveta, sa vrhom od kaljenog čelika i drvenom kuglom koja je služila kao branik za ruku. Dužina koplja poljskih husara bila je znatno veća od srpskog, i kretala se od 4,5 do 6,15 metara. Postojao je i drugi tip koplja poznat kao polukoplje ili polj. kopijka, koje je moglo biti dugo od 3 do 3,5 metara.
Pored koplja, husari su bili naoružani sabljom, končarom polj. koncerz, ubodnim mačem dugim do dva metra, koji se koristio prilikom juriša nakon što bi koplje bilo polomljeno, sa jednim ili dva pištolja i često i karabinom ili arkebuzom, poznatom u Poljskoj kao polj. bandolet. Lagano sedlo turskog tipa omogućavalo je da i konj i jahač budu bolje oklopljeni. Husarski oklop je bio lagan, težine obično oko 15 kg, što je omogućavalo husarima da se dugo kreću u galopu punom brzinom. Husari su koristili uglavnom polukrvne arapske konje koje su uzgajali tako da mogu da trče brzo i sa teškim teretom, i da se brzo oporavljaju od napora.
