Oružje glatkih cevi
Glatke cevi primenjivane su od sredine 14. veka do polovine 19. veka, kako kod artiljerijskog oruđa tako i kod ručnog vatrenog oružja. Početkom 20. veka ponovo su se počele izrađivati za minobacače koji su se tada pojavili. Danas ih osim minobacača imaju ručni raketni bacači i neki protivtenkovski topovi.
Svo ručno vatreno oružje od ručnih topova (15. vek) i arkebuza (16. vek) do musketa kremenjača (17-19. vek) i kapislara (1840-1865) bilo je glatke cevi. Iako male preciznosti i dometa zbog slabog zaptivanja cevi okruglim olovnim zrnom, ove muskete bile su znatno lakše za proizvodnju i punile su se brže od ranih izolučenih pušaka, koje su se u malom broju koristile od kraja 18. veka. Sva artiljerijska oruđa od bombardi (14-15. vek) do topova, kulevrina, fokona i karonada imala je glatke cevi, koje su se punile okruglim zrnom ili kartečom. Prve izolučene topovske cevi proizvedene su u Francuskoj tek 1842. godine. U 20. veku glatke cevi koriste se kod artiljerijskih oruđa čiji se projektili stabilizuju krilcima: minobacači, ručni bacači i neki protivtenkovski topovi – na primer, sovijetski T-12 kalibra 100 mm.
