Karabin SKS
SKS (Самозарядный карабин Симонова)je sovjetski poluautomatski karabin u kalibru 7.62×39 mm koji je 1945. konstruisao Sergej Simonov. Karabin SKS je prvo uveden u naoružanje Crvene armije, a od 1950. se našao i u naoružanju mnogih zemalja Istočnog bloka.
Tokom Drugog svetskog rata se pokazalo da tadašnja municija poput 7,92×57 mm, .303, 30-06 ili 7,62x54R imaju preveliki domet koji su mogli da iskoriste jedino snajperi i mitraljesci dok se većina pešadijskih borbi vodila na udaljenostima do 200m. Tako su Nemci napravili svoj srednji metak 7.92×33 mm i pušku Šturmgever 44 dok su Amerikanci napravili nešto slabiji kalibar .30 i primenili ga na odličnom M1 karabinu. Crvena armija je koristila puške repetirke Mosin Nagan.
Nakon nastanka sovjetskog srednjeg metka 7,62×39 mm 1943. godine je uporedo odlučeno da se razvije novo oružje koje će taj metak koristiti. Sergej Simonov je prve prototipe karabina SKS u tom kalibru napravio krajem 1944. na osnovi svog karabina koji je dizajnirao tokom 1940-41. Novi Simonov karabin je posedovao sklapajući bajonet. Manja količina ovih karabina se koristila u jedinicama Prvog Beloruskog fronta početkom 1945. Ispitivanja su se nastavila sve do 1949. kada je karabin SKS zvanično uveden u naoružanje Sovjetske armije.
Narednih deset godina je karabin SKS bio u naoružanju zajedno sa AK-47, sve do 1959. kada počinje njihova zamena novijom konstrukcijom AKM.
Mnoge komunističke zemlje su proizvodile samostalno SKS, poput Narodne republike Kine koja je proizvodnju započela 1956. i SFRJ 1959. Jugoslovenska verzija se odlikuje tromblonskim nišanom i dužom cevi zbog lansiranja.
Karabin SKS je u odnosu na američki M1 Garand bio lakši,jeftiniji za proizvodnju, jednostavniji, posedovao nešto veći kapacitet, koristio lakšu i jeftiniju municiju ali slabije zaustavne moći. U SFRJ se po licenci proizvodila verzija Zastava M59/66.
