Pretorijanska garda
Pretorijanska garda ili pretorijanci (lat. praetoriani) su predstavljali odred telesne garde careva Rimskog carstva. Pretorijanci su bili naslednici gardista koji su u ratno vreme štitili rimske vojskovođe u vreme Rimske republike počev od članova porodice Scipiona od oko 275. p. n. e. Pretorijansku gardu je osnovao prvi rimski car Avgust 27. p. n. e., a raspustio ju je Konstantin Veliki 312. godine. Iako je njihovo ime postalo sinonim za intrige, zavere, nelojalnost i atentate, ipak se može smatrati da je tokom prva dva veka carstva pretorijanska garda igrala pozitivnu ulogu. Tokom ovog perioda garda je uklonila (ili dozvolila uklanjanje) surovih, slabih i nepopularnih vladara i podržavala pravednije, popularnije i jače careve. Štiteći živote careva, obuzdavajući pobune rimske svetine i zavere senatora, garda je pomogla uspostavljanju priželjkivane stabilnosti koja je dovela do perioda poznatog kao Rimski mir (Pax Romana). Tek nakon smrti Marka Aurelija 180. godine, kada se period prosperiteta lagano završio, garda je počela da se pretvara u nemilosrdnu, plaćeničku i sveprisutnu jedinicu od tada poznatu po zloglasnosti. Međutim, ne treba zaboraviti da je tokom vladavine Severa i tokom krize 3. veka i većina rimskih institucija poput senata, legija, pa i samog carskog položaja, srozana.
Pretorijanska garda je imala sličnosti sa legijama Rimskog carstva, ali i dosta razlika. Devet pretorijanskih kohorti se sastojalo od više vojnika koji su bili bolje opremljeni, plaćeni i pouzdaniji od regularnih legionara. Pored toga, pretorijanci su mogli primati i vanredni dar u novcu od cara (donativium). Po Avgustovoj zamisli, pretorijanska garda je brojala 9 000 gardista koji su regrutovani iz legija ili među najdarovitijim mladićima iz centralne Italije (Etrurija, Umbrija i Lacijo). Tokom vremena, regrutno područje za pretorijance prošireno je i na provincije Makedoniju, Ilirik i Hispaniju. Vitelije je pak u gardu uvrstio vojnike iz germanskih, a Septimije Sever iz panonskih legija. Sever je kasnije regrutovao gardiste širom Carstva. U Avgustovo vreme, oko 5. godine naše ere, pretorijanska kohorta je brojala 1 000 vojnika, a kasnije čak 1 500 ljudi. Kao i u uobičajenoj legiji, realan broj ljudi bio je nešto niži. Po istoričaru Tacitu, 47. godine broj kohorti je povećan sa devet na dvanaest. Za kratkotrajne Vitelijeve vlade broj kohorti povećan je na šesnaest, ali je Vespazijan 69. ponovo uspostavio gardu od devet kohorti. Najzad, Trajan je 101. povećao broj pretorijanskih kohorti na deset čime je broj elitnih pretorijanaca dostigao 5000 ljudi. Zahvaljujući količini slobodnog vremena, naravno u vreme kada nisu pratili cara na dalekim putovanjima, pretorijanci su podvrgavani intenzivnijoj obuci od legionara. Oprema i oružje su takođe bili isti, uz jednu značajnu razliku – posebno dekorisane oklope, odlične za parade i druge državne funkcije. Insignije „Meseca i sunca“ i „Škorpiona“ bile su naročita oznaka pretorijanaca. Svaki vojnik je stoga posedovao po dva oklopa, jedan paradni za dužnosti u Rimu i drugi podobniji za borbene dužnosti.
Pretorijanci su primali daleko višu platu od ostalih legionara zahvaljujući sistemu koji se zvao sesquiplex (tj. jedna i po plata). Ukoliko je legionar primao 225 denara godišnje, pretorijanac je isplaćivan sa 375 denara. Septimije Sever je povećao platu pretorijanaca na 1 500 denara koja je isplaćivana u tri godišnja odseka u januaru, maju i septembru. Po odlasku u penziju, pretorijanac je dobijao 20.000 sestercija (5000 denara), komad zemlje i vojničku diplomu sa natpisom „ratniku koji je hrabro i verno završio svoju službu“. Mnogi su međutim birali da ostanu u vojnoj službi ulaskom u počasnu jedinicu evokata ili nastavkom službe u pretorijanskoj gardi gde su se nadali novom unapređenju. Od samog početka garda je sadržala i malobrojnu konjaničku ispostavu poznatu pod nazivom equites singulares augusti. Konjanici su pratili cara prilikom putovanja ili prilikom ratnog pohoda. Uglavnom se sastojala od probranih i najpoverljivijih provincijalaca koji su nosili svoju specifičnu odoru i naoružanje. Trajan je službu u konjaničkoj gardi otvorio za nosioce rimskog građanskog prava i ujedno je konjanike učinio stalnim odeljenjem unutar pretorijanske garde. Ekviti singulari su brojali 512 konjanika podeljenih na 16 turmi. Komandant konjanika je nosio titulu tribuna, a konjica je u praksi predstavljala desetu pretorijansku kohortu. Septimije Sever je kasnije podigao broj konjanika na isti nivo brojnosti kao i ostale kohorte.
