Bitka za Iwo Jimu
Bitka za Iwo Jimu je bila žestoka bitka za ostrvo Iwo Jimu (jap: Iōjima, što znači sumporno ostrvo), koji je administrativno pripadao Tokiju. Nakon teškog poraza kod Marijanskih ostrva, Japanci su počeli pripremati obrambene fortifikacije na Iwo Jimi. Zapovednik odbrane od aprila 1944. bio je general Tadamiči Kuribajaši, sposoban ratnik koji je bio dobro upoznat sa snagom i slabostima vojske SAD-a. Kuribajaši se odlučio suprotstaviti američkom napadu lukavo izgrađenim sistemom tunela i bunkera, koji su branili odlučni japanski borci. Japanci su očekivali američku invaziju na Iwo Jimu već u leto 1944., no američki prodor usmerio se na Filipine. To je omogućilo japanskoj mornarici da dopremi dodatni ratni materijal i pojačanja u ljudstvu. Japanski vojnici i mornari mesecima su kopali tunele i proširivali postojeće pećine. Američke podmornice potopile su deo brodova koji su opskrbljivali Iwo Jimu, no nisu uspele značajno zaustaviti dopremu dodatnih vojnika, municije i naoružanja.
Dana 19. februara 1945. godine Amerikanci su započeli invaziju na ovo maleno ostrvo s ciljem da osiguraju sletne staze za svoje velike bombardere B-29, kojima su razarali japanske gradove. Elitnim američkim jedinicama, marincima, zapovedao je iskusni general Holland M. Smith. Američko ratno bazduhoplovstvo je od kasne jeseni 1944. vršilo žestoka bombardovanja, ali više stotina tona bombi nije dalo rezultate kakve su očekivali američki stratezi. Prema njihovim planovima, Iwo Jima je trebala biti osvojena za nešto više od nedelju dana. Na ostvru nema pitke vode te je prilično na isturenom položaju od matičnog japanskog ostrva. Uz uobičajenu američku premoć u ratnom materijalu to je, kako su pretpostavljali američki oficiri, trebalo uveliko olakšati osvajanje ostrva. Umesto brze pobede, američki su vojnici naišli na žestok otpor japanskih jedinica. Bilo je ukopano 16.000 pripadnika japanske kopnene vojske te 5.000 pripadnika mornarice, spremnih da se bore do smrti. General Kuribajaši naredio je svojim ljudima da nanesu neprijatelju što veće gubitke pre vlastite pogibije. Već prvog dana invazije američki marinci pretrpeli su teške gubitke od dobro skrivene japanske artiljerije, minobacača i pešadijske paljbe iz bunkera. Američki tenkovi teško su manevrisali u vulkanskom nanosu pa su marinci morali uništavati japanske bunkere riskantnim jurišima. Intenzitet borbi je bio toliki da su Amerikanci povremeno ostajali bez municije i goriva za bacače plamena. S druge strane, Japanci su morali štedeti municiju, jer nove zalihe nisu mogle stići na ostrvo zbog američke vadušno-pomorske blokade. Do kraja prvog dana invazije, Amerikanci su imali nekoliko hiljada ljudi izbačenih iz stroja, a na ostrvo se uspelo iskrcati oko 30.000 marinaca. Dana 21. februara japanski avioni izvršili su protivudar na američku invazijsku flotu. Kamikaze su uspele potopiti eskortni nosač aviona Bismarck Sea i oštetiti nosač Saratogu, dok je još nekoliko brodova oštećeno. Sledećih se dana američko napredovanje usmerilo na jug ostrva, gde je 23. februara osvojen vulkan Suribaći. Marinci su dva puta postavljali zastavu na taj najviši vrh ostrva, no bitka je bila daleko od završetka jer su marinci trebali zauzeti još dve sletne staze u središnjem i severnom delu ostrva. Na neravnom terenu Japanci su uspevali još nedeljama usporavati američko napredovanje i neprijatelju nanositi gubitke. Poslednji organizovani juriš japanski vojnici izvršili su u ranu zoru 26. marta 1945. godine, kada je 300 japanskih branitelja iznenadilo Amerikance u vazduhoplovnom kampu. U višesatnoj ogorčenoj borbi Japanci su ubili i ranili oko 150 američkih vojnika, inženjeraca i pilota. Prema nekim verzijama, u tom jurišu je sudelovao i general Kuribajaši, dok drugi smatraju da je počinio seppuku. Preostali su se preživeli branitelji povukli u skrovite pećine. Amerikancima je iscrpljujuća bitka uzrokovala teške gubitke, od gotovo 7.000 poginulih i još 17.000 ranjenih. Samo se 1.000 Japanaca predalo, neki i godinama nakon završetka rata.
